De laatste maanden heeft het verzet tegen de genocide in Palestina nog aan kracht gewonnen. Maar het wereldwijd protest tegen de de laatste stap van het Israëlisch kolonialisme heeft nog (te) weinig resultaat geboekt. Toch zien we bijvoorbeeld zelfs in de VS het beeld verschuiven. Knack haalt in haar uitgave van 19 september de peilingen in Amerika aan. Het aandeel Amerikanen dat Israël boven de Palestijnen verkiest, bevindt zich op het laagste punt in 25 jaar. In 2022 had 42 procent van de Amerikaanse volwassenen een ongunstig beeld van Israël, nu is dat 53 procent. Een recente peiling van YouGov/Economist leert dat 43 procent van de Amerikanen gelooft dat Israël genocide pleegt in Gaza. In de voorbije drie jaar steeg het aantal Democraten boven de 50 jaar met een ongunstig beeld van Israël met 23 procentpunten. Bij Republikeinen onder de 50 is de steun gelijk verdeeld, tegenover 63 procent steun voor Israël in 2022. Opinieonderzoekers denken dat die verschuiving zich verder doorzet.

Waarom BDS (Boycott, Divestment and Sanctions - boycot, desinvesteren en sancties) ?

“Net als vele anderen hebben wij, Palestijnen, lief en geven we om anderen. We zijn bang en we tonen lef. We hebben hoop en soms wanhopen we. Maar bovenal streven we ernaar om in een eerlijkere wereld te leven, zonder een hiërarchie van lijden, zonder een hiërarchie van menselijke waarde, en waar de rechten en menselijke waardigheid van iedereen worden gekoesterd en verdedigd.” Omar Barghouti, medeoprichter van de BDS-beweging.

Bijna 80 jaar weigert Israël al om de Palestijnen hun fundamentele rechten toe te kennen en zich te schikken naar het internationaal recht. Met de reeds 2 jaar durende genocide en het zogenaamde vredesplan van Trump zitten we in een nieuwe fase waarin een wereldwijde boycot nog belangrijker wordt.

De boycotacties tegen het apartheidsregime van Zuid-Afrika hebben uiteindelijk meer dan 30 jaar (1959-1994) geduurd voordat er resultaat was en dat Zuid-Afrika radicaal veranderde in een democratische staat waarin voor iedereen dezelfde mensenrechten gelden. 

Voor iedereen dezelfde mensenrechten laten gelden is ook de bedoeling van BDS. Misschien dat eerst nog een tweestatenoplossing als tussenstap moet gerealiseerd worden. 

Boycots zijn zowat het laatste redmiddel dat voor burgers overblijft als mensenschendingen niet via politieke verkiezingen kunnen worden opgelost en als autocratische en extreemrechtse regeringsleiders gesteund worden door een meerderheid die zelfs genocides goedkeuren of toelaten.

De genocideconventie werd door alle Europese landen ondertekend en is sinds 1951 in voege. Het bepaalt dat elk land een juridische verplichting heeft om alle mogelijke maatregelen te nemen om genocide te voorkomen, van zodra er zich een ernstig risico op genocide voordoet.1 Landen die blijven weigeren om actie te ondernemen, stellen zich bloot aan juridische procedures, zo benadrukten ook achttien van Belgiës meest prominente specialisten in internationaal recht in juni 2025.

Concrete en doortastende actie blijft voorlopig uit. Tussen de politieke besluitvorming en de publieke opinie gaapt zo stilaan een grand canyon. 110.000 Belgen trokken op 15 juni 2025 een heldere rode lijn tegen genocide en eisen concrete maatregelen. Sindsdien vinden er in tal van steden en gemeenten lokale rode lijn-acties plaats. Alsook in lijn met eerdere bevragingen, geeft een nieuwe Ipsos-peiling (7 augustus 2025) aan dat driekwart van de Vlaming vindt dat er sprake is van een genocide en sancties wil tegen Israël.

Nochtans zijn er heel wat mogelijke maatregelen

Sire, de situatie is sindsdien alleen maar dramatischer geworden

De Palestijnse Raeda Firwana en haar echtgenoot Mounis Firwana wonen al geruime tijd in België. Ze proberen hun zoon Ahd, die in België heeft gewoond en gewerkt, uit Gaza te repatriëren. Hun buddy Joos Wauters hielp mee de tekst opmaken.

Sire, u hebt ons een hart onder de riem gestoken. Geloof mij, sire, het zijn angstaanjagende tijden voor ons. De beelden op televisie zijn niet te harden. De rauwe realiteit treft ons persoonlijk.

Wij leven al geruime tijd in België. Mijn man heeft werk. Ik heb een opleiding tot intercultureel bemiddelaar gevolgd. Wij waren hoog opgeleid in Palestina.

Twee van onze kinderen studeren aan de universiteit en de anderen volgen les in het middelbaar onderwijs.

Onze zoon Ahd verbleef eerder in België. Hij volgde een taalcursus, doorliep zijn integratieproces en begon te werken. Helaas raakte hij op weg naar huis van zijn werk betrokken bij een ernstig verkeersongeval, met zware verwondingen tot gevolg. Hij was zes maanden bedlegerig.

In die periode dienden wij een aanvraag in om zijn verblijfskaart te verlengen. Helaas werd de aanvraag nooit ingediend door een fout in de administratie, ze vergaten het dossier op te sturen.

Daardoor is hij teruggekeerd naar Palestina.

Dat was geruime tijd voor 7 oktober 2023. Hij zorgde daar voor zijn grootouders. In die periode trouwde hij, en intussen is hij vader van een baby van twee maanden.

Hij raakte zwaargewond bij een bombardement dat ons huis en dat van de grootouders verwoestte. Hij werd opgenomen in het Alshifa-ziekenhuis toen de Israëlische soldaten daar binnenvielen. Hij is op handen en voeten naar een veilige plek gekropen.

We besloten toen om repatriëring aan te vragen. Ons dossier voor humanitaire repatriëring is volledig in orde. Maar het is de Israëlische regering die daarover beslist. We wachtten angstig af, ook na herhaalde navragen bleef elk antwoord uit.

Sire, de situatie is sindsdien alleen maar dramatischer geworden.

Er is geen eten meer. Geen melk of luiers voor de baby. Ze sterven stilletjes. Hun huis is verwoest, ze hebben geen onderdak, geen voedsel, geen veilige plek. De baby huilt voortdurend, en door het gebrek aan voeding bij de moeder zal ook de borstvoeding spoedig stoppen.

Voedsel is extreem schaars. Op de markt kost een kilogram bloem 40 dollar – dat is onbetaalbaar. De voedseldroppings zijn druppels op een hete plaat: ze bereiken nauwelijks mensen of worden gestolen. Mijn zoon en zijn gezin hebben tot nu toe niets ontvangen. Elke dag voelt het alsof ik samen met hen sterf, machteloos, hier, ver weg.

Ik ben heel bang, vooral voor de baby. Ik wil alles doen. Ik voel me verstikt, mijn ziel doet pijn. Ik weet niet wat ik nog kan doen.

Het spijt me, sire, dat ik u lastig val, maar ik ben ten einde raad. Ik ken niemand die me kan helpen of me kan vertellen wat ik moet doen.

Sire, ik ben niet de enige. Er zijn nog Palestijnse moeders die leven met deze ondraaglijke pijn. Ik weet dat u zelf geen concrete stappen kunt zetten. Maar u kunt in gesprekken met regeringsleiders wijzen op deze schrijnende situatie.

Zij kunnen onderhandelen over de repatriëring van Palestijnse mensen die in België wonen, van wie de kinderen in Palestina door oorlog en hongersnood in levensgevaar verkeren.

Sire, wij danken u.

Met oprechte dank en hoopvolle groeten,

Raeda Firwana, Bornem