Fatma Abumuaileq is een 13 jarig Palestijns meisje uit Gaza. Ze sprak zowel op de Refugee Walk Dag in Hingene op 21 september als op de J'ACCUSE in Mechelen op 27 september.
Mijn naam is Fatma Abumuaileq . Ik ben geboren in Gaza. Voor veel mensen is Gaza alleen een naam op het nieuws, maar voor mij is het mijn thuis. Het is de plek waar ik vandaan kom, waar mijn familie woont en waar ik mijn eerste herinneringen heb.
Ik heb de oorlog zelf meegemaakt toen ik nog klein was. Ik herinner me de angst, het geluid van bommen, en het gevoel dat je nergens veilig was. Ook al was ik een kind, die momenten vergeet je nooit meer. Die angst draag je altijd met je mee.
En nu, jaren later, hoor ik hoe mijn familie in Gaza opnieuw alles moet meemaken. Toen de oorlog begon, verloor ik in korte tijd zestig familieleden. Hele gezinnen verdwenen in één moment. Voor de buitenwereld zijn het cijfers, maar voor mij zijn het gezichten en namen. Het zijn mensen die ik kende, waar ik van hield, en die nooit vergeten mogen worden.
Honger en de “Famine 5”
Alsof de bombardementen niet genoeg zijn, is er ook de hongersnood. Er komt bijna geen eten of schoon water meer binnen. Kinderen gaan slapen met een lege maag, baby’s huilen omdat hun moeders geen melk meer hebben, en zieken worden nog zwakker zonder medicijnen.
De wereld noemt dit de “Famine 5”: vijf delen van Gaza die op de rand van hongersnood staan. Elke dag zoeken gezinnen naar een beetje meel, wat rijst of schoon water. Soms is er helemaal niets.
Honger is meer dan een lege buik. Het maakt mensen wanhopig, het haalt hun kracht weg. En het ergste is: dit gebeurt expres. Het is geen natuurramp, het is een keuze van mensen om anderen eten en water af te nemen.
Vluchten uit hun huizen
Veel families in Gaza moesten hun huizen verlaten. Ze kregen de keuze: vertrekken of sterven. Maar vertrekken betekent niet dat ze veilig zijn. Mensen vluchten te voet, zonder spullen, zonder zekerheid waar ze heen moeten. Vaak nemen ze alleen hun kinderen mee en wat kleren.
Huizen waar generaties hebben gewoond, waar herinneringen zijn gemaakt, worden in een paar seconden weggevaagd. Wat achterblijft zijn stapels puin. En mensen worden gedwongen om alles wat ze hadden achter te laten – hun bed, hun foto’s, hun herinneringen, hun thuis.
Genocide
Wat er in Gaza gebeurt, is meer dan oorlog. Het is een genocide. Een volk wordt bewust aangevallen om het te vernietigen. Niet alleen met bommen, maar ook door het kapotmaken van ziekenhuizen, scholen en huizen, en door voedsel en water tegen te houden.
Elke dag verliezen mensen in Gaza niet alleen hun dierbaren, maar ook hun toekomst. Toch is het belangrijk om te zeggen dat achter elk cijfer een echt mens schuilgaat: een vader, een moeder, een kind. Mensen die dromen hadden en wilden leven.
Hoop en herinnering
Toch blijft Gaza bestaan. Ondanks alles weigeren wij stil te zijn. Ik draag de herinnering aan mijn familie in mijn hart, en ik vertel hun verhaal.
Ik ben Fatma Abumuaileq . Ik heb de oorlog zelf meegemaakt toen ik klein was. Ik weet hoe het voelt om bang te zijn, om alles kwijt te raken. Maar ik weet ook dat mijn stem belangrijk is. Samen met alle andere stemmen uit Gaza vormen wij een groot en krachtig geluid.
Ik zal blijven praten over Gaza. Over mijn familie, over de honger, over de mensen die hun huizen moesten verlaten, en over de genocide. Gaza leeft in mij, en zolang ik adem, zal ik blijven vertellen.
